Leren Schaken

By Najiba Abdellaoui, Amsterdam Pioneer.

‘Organised minorities are always more powerful than disorganised majorities’, aan het woord is Amerikaan Andrew Rasiej. Hij is oprichter van techPresident, een website die in kaart brengt hoe presidentiele kandidaten het web gebruiken en hoe dit de race om het presidentschap beïnvloedt. Hij was in Nederland om ondermeer een groep ‘P!oneers’ toe te spreken. De groep bestaat uit twintig Amsterdamse en twintig New Yorkse jongeren die in het kader van de viering van de vierhonderdjarige band tussen de wereldsteden bij elkaar gebracht zijn. Zij praten over wat jongeren kunnen doen om de stad waarin ze leven te verbeteren.

Deze zinnen brengen een stroom aan gedachten op gang. Ik denk aan de lege barricades, pleinen die door duiven worden overgenomen bij gebrek aan demonstranten. Gill Scott Heron schreef het al: ‘The revolution will not be televised’. Nee, de revolutie, of welke daad van publiek activisme dan ook, zal niet uitgezonden worden. ‘The revolution’ zal ook niet live zijn, zoals Heron iets verderop in zijn beroemde gedicht schrijft. Sterker nog: er zal helemaal geen revolutie komen, want we zitten allemaal voor de televisie normaal te doen, want dan doen we al gek genoeg.

Ik ben van de generatie die de val van de Berlijnse muur (bijna) bewust heeft meegemaakt. Die even gefascineerd naar de films over Malcolm X en The Black Panther Party heeft gekeken, als naar de demonstraties van anders-globalisten tijdens de G8, G20 en alle andere G’s. Ik ben van de generatie die weet waar barricades voor dienen maar niet weet hoe en -belangrijker nog-, waarom ze erop moet klimmen. De generatie die politieke discussies beëindigd met de opmerking ‘We kunnen er toch niets aan veranderen, het is zoals het is’. Die de politiek ziet als een gesloten fort waar je alleen binnen kunt komen als je jouw idealen bij de voordeur achterlaat. Chargeer ik? Absoluut, maar feit blijft dat wat jongeren tegenwoordig te zien krijgen van de politiek niet verder gaat dan zinloze kamervragen (die ons overigens € 2.000 per vraag kosten). Aangevuld met pietluttige onderlinge schermutselingen die niets te maken hebben met het landsbelang en alles met partij/eigenbelang.

Soms droom ik wel eens van een regering met een visie, die weet waar het naartoe moet met dit land en dat goed aan iedereen duidelijk kan maken, maar ook openstaat voor suggesties. Een politiek systeem dat met haar tijd meegaat en moderne communicatiemiddelen gebruikt om constant op de hoogte te blijven van wat er speelt. Politieke partijen die niet alleen één keer in de vier jaar, als er wat te winnen of te verliezen valt, hun oren voor de vorm te luisteren leggen. Politici die polls negeren en die, in plaats van dat ze uit angst voor fictieve zetels maatschappelijke angsten met hun voorzichtige woorden voeden, spreken uit overtuiging. En jongerenpartijen die de taal van de jeugd spreken en jongeren met minder toegang tot het politieke stelsel kunnen enthousiasmeren om hun stem publiekelijk te laten horen, in plaats van te zwijgen in de marges. Jonge politici in spé die het systeem durven te bevragen, in plaats van braaf af te wachten totdat ze hun eigen zetel kunnen vullen.

Ben ik de enige die hiervan droomt? Behoor ik tot een minderheid, een ongeorganiseerde minderheid van onsignificante stemmen? Misschien. Misschien is het dan tijd dat deze minderheid het schaakspel onder de knie krijgt in plaats van eeuwig te blijven dammen zonder resultaat. Zoals de woorden van Jeff Johnson (Afro-Amerikaanse onderzoeksjournalist, politiek correspondent en activist) tijdens zijn P!oneers lezing over de ‘empowerment’ van minderhedenjongeren via Hiphop treffend aangaf. En misschien, heel misschien is schaken noch dammen het antwoord en moeten we gewoon het hele politieke speelveld veranderen en 21ste eeuw-‘proof’ maken. Ik ben tenslotte ook van de generatie die gelooft dat iets nooit heel lang kan blijven zoals het is. Het kan immers altijd anders, beter.

Source: http://www.wijblijvenhier.nl/